Kort profiel
Guido Klumpe is in 1971 geboren in Osnabrück. Ondanks zijn aangeboren gezichtsbeperking raakte hij al op jonge leeftijd begeesterd door fotografie. Na de middelbare school wil hij zich inschrijven voor een opleiding, maar de Duitse bureaucratie houdt hem tegen: door zijn gezichtsbeperking is hij niet geschikt voor een opleiding fotografie. Tenslotte, jaren later, herinnert een documentaire over beroemde straatfotografen in New York hem aan het plezier en de passie die hij ontdekte met zijn straatfotografie.
In het interview vertelt Guido Klumpe ons wie hem in zijn jeugd heeft aangezet tot fotografie, wat hem inspireert en hoe hij te werk gaat.
5 VRAGEN AAN GUIDO KLUMPE
Kun je me iets vertellen over hoe je fotograaf bent geworden?
Als tiener heb ik de fotografie ontdekt. Ik werkte als vrijwilliger in een jeugdcentrum. De directeur wist dat ik goed was met techniek en vroeg me of ik de concerten daar wilde fotograferen. Het is mij een raadsel waarom hij uitgerekend mij vroeg: ik was de enige daar met een ernstige visuele handicap! Links ben ik blind en rechts zie ik ongeveer 25%. Maar ik was meteen verkocht. Een paar weken later had ik een tweedehands spiegelreflexcamera en fotografeerde ik verlaten gebouwen. Kort daarna heb ik in het centrum een fotolab ingericht en de kinderen hun eerste stappen met de camera laten zien. Na de middelbare school heb ik 9 maanden rondgetrokken in Azië en ontdekte ik straatfotografie zonder te weten dat het genre zelfs maar bestond.
Ik was gefascineerd door de magie van het beslissende moment. Terug in Duitsland was het duidelijk: ik wilde fotografie studeren. Stom genoeg ging ik naar het loopbaanadviescentrum om wat informatie te krijgen. Daar vroegen ze me waar ik het idee haalde. Iemand als ik met een visuele beperking kon volgens hen in geen geval fotografie studeren of er mijn beroep van maken. Telefonist of masseur waren toch ook mooie beroepen, zo klonk het. Daar ben ik erg van geschrokken en ik ben maatschappelijk werk gaan doen.
In 2016 herontdekte ik mijn passie voor het genre door een documentaire over bekende straatfotografen in New York.
Photo: Guido Klumpe
Vertel ons eens iets over je foto's.
Ik zie de stad als een stedelijk landschap waarvan ik de vormen, kleuren en het licht documenteer in relatie tot de bewoners. Een compositie met een duidelijke focus is belangrijk voor mij. Mijn stijl is sterk minimalistisch tot abstract. Ik ben minder geïnteresseerd in technisch perfecte weergaven van de werkelijkheid dan in een humoristische en soms verwarrende interpretatie van de stedelijke ruimten die ons omringen. De kleuren in mijn foto's stralen omdat ik het liefst foto's maak op heldere, zonnige dagen.
Photo: Guido Klumpe
Wat inspireert je? En waardoor laat je je inspireren: door films, boeken of tijdschriften? Of dat wat je omringt?
Op dit moment trek ik graag rond in de buitenwijken en hoofdwegen van steden. Ik hou van de omgevingen, waar je veel fabrieken, winkelcentra, autodealers enz. vindt. De kleurrijke gevels, grafische vormen en mensen die zich in deze landschappen bewegen, inspireren mij. Het is als een achtergrond waarmee ik kan spelen. Ik let op opvallende grafische elementen die mijn aandacht trekken. Het is alsof ze oplichten. Dit kan van alles zijn, bijv. een winkelcentrum met een verspringend dak of een meerpaal voor een gekleurde muur. Ik begin het tafereel door te spitten, het te abstraheren. Daarvoor maak ik verschillende rondjes rond het object, ga op mijn knieën zitten, ga ver weg en dichtbij. Het is net als spelen met Lego: in mijn hoofd haal ik alles uit elkaar en zet het weer in elkaar.
Photo: Guido Klumpe
Ik zoek naar lijnen die elkaar raken, boven elkaar geplaatste vormen die van de lucht een grafisch element maken, enzovoort. Voor een benzinestation of een meubelzaak kan dit gemakkelijk meer dan een uur duren. In het begin zie ik alleen wat voor de hand ligt. De spannende ideeën voor foto's komen niet meteen. Soms is het licht ook niet goed en kom ik een andere dag terug. Vaak plaats ik meerdere beeldvlakken over elkaar en verklein ik het diafragma, zodat alle vlakken scherp zijn en de kijker zijn oriëntatie verliest. Ik ben geïnteresseerd in het breekbare moment waarop driedimensionale elementen van het stadslandschap overgaan in een tweedimensionale abstracte foto, die een evenwichtige picturale spanning weergeeft. Voor mij is een goede foto eentje die niet onmiddellijk te begrijpen is. Een goede foto grijpt de persoon die ernaar kijkt, aan en zet hem aan het denken: Wat is dit? Waar is de voorkant en de achterkant? Wat gebeurt er buiten beeld? Het liefst ga ik op pad op zonnige, heldere dagen, omdat de kleuren dan extra helder schijnen en de harde contrasten me meer creatieve mogelijkheden geven. Waar mogelijk, probeer ik mensen in het landschap op te nemen, maar dat lukt niet altijd. En aangezien ik mezelf als straatfotograaf zie, zou ik nooit figuranten nemen, ook al is dat soms moeilijk.
Photo: Guido Klumpe
Wat was tot nu toe het hoogtepunt van je carrière?
Tot nu toe heb ik me het meest verheugd over de uitnodiging voor de tentoonstelling 'Street Sans Frontières' in mei in Parijs. Daar werden werken getoond van 's werelds beroemdste straatfotografen.
Wat zijn je plannen voor de rest van de dag?
Eerst maar eens een lekker kopje koffie zetten en daarna nog een eindje wandelen met de camera.
