Foto: Lyoudmila Milanova

Hoe is het idee voor de fotoserie tot stand gekomen?

Ik had het idee voor de fotoserie in 2015/2016. Ik moest eerst een satellietbedrijf vinden en hen overtuigen om mij te steunen. Dat duurde een paar maanden. Uiteindelijk kon ik een Amerikaans bedrijf over de streep trekken dat gevestigd is in de buurt van Washington DC, op het terrein van de NASA.

Wat mij het meest interesseerde aan het idee was de haalbaarheid ervan: Is het mogelijk om, als waarnemer van een wolk vanaf de aarde, mijzelf te synchroniseren met een satelliet en voor een kort moment een gezichtslijn te vormen met zijn camera? Er waren ook andere aantrekkelijke kanten aan dit idee, zoals de naïviteit van de wens om een wolk in real time van beide kanten te zien, in tegenstelling tot de technologie die nodig is om dit te realiseren. En natuurlijk kan men er ook een soort arrogantie in lezen van de mens tegenover de natuur, die dit soort asymmetrie tussen inspanning en betekenis verlangt en die bereikt door middel van technologie.

Hoe kunnen we ons het proces hierachter voorstellen?

Nadat ik het bedrijf Orbit Logic uit Washington D.C. aan mijn project had laten werken, begon het. De satelliet die de foto van bovenaf moest maken, moest eerst geherprogrammeerd worden, omdat ik wolken wilde fotograferen en niet de aarde. Normaal gaan ze alleen af als de lucht helder is. Het proces zelf was zodanig dat ik mijn positie op de aarde bepaalde en de GPS-coördinaten daarvan aan het bedrijf doorgaf. Telkens wanneer de omstandigheden goed genoeg waren voor een foto van bovenaf (dat wil zeggen: de satellietcamera stond zo mogelijk in een hoek van 90° ten opzichte van mijn positie en er waren wat wolken boven mijn hoofd), kreeg ik een melding en wist ik tot op de seconde wanneer de satelliet van bovenaf zou afgaan.

Foto: Lyoudmila Milanova

Er zijn ook veel anekdotes over dit onderwerp, bijvoorbeeld wanneer de positie die ik had bepaald plotseling werd ingenomen door een voetbalteam of een eendenfamilie en ik me toch met camera's in het midden moest opstellen omdat dat de beste hoek naar de satelliet opleverde. In ieder geval is in de loop van de tijd gebleken dat het helemaal niet zo gemakkelijk is om de ideale omstandigheden te treffen zodat de perfecte wolk boven je zweeft en precies dan is de satelliet ook klaar om af te gaan. Het duurde elke keer ongeveer een maand om één bruikbaar resultaat te krijgen.

Hoe wordt de visuele realisatie van de verschillende uitzichten uiteindelijk gedaan?

Het was niet gemakkelijk om de twee uitzichten fotografisch samen te brengen. De afstand tussen de satelliet en de wolk was natuurlijk veel groter dan tussen mij en de wolk. Het fotogedeelte dat ik van de satelliet kreeg besloeg een gebied van 10 x 10 km vanaf mijn positie als middelpunt van het beeld. De resolutie van het satellietbeeld was ongeveer 1m of 1 pixel = 1 meter. Om een hele wolkenformatie fotografisch vast te leggen, moest ik de fotostikmethode gebruiken: Ik was in staat om een grotere wolkenpartij te maken van vele afzonderlijke beelden aan elkaar geplakt. Ik maakte de foto-opname met een Sony Alpha 7s camera, met een ZEISS Batis lens (2.8/18) en tegelijkertijd nam ik de wolkenformatie met een Go Pro camera op als video, die als referentie diende voor latere fotobewerking.

De kleurigheid van beide opnamen kwam vanzelf: de satellietopname bevatte weinig tot geen kleurinformatie. Ofwel had het beeld een sterke magenta cast die moeilijk te verwijderen was, ofwel was het zwaar gedesatureerd, zodat de zwart-wit esthetiek de beste oplossing was. Dit in tegenstelling tot het perspectief vanaf de aarde, dat meestal helder blauw toonde.