Het leven van de Imazighen in Noord-Afrika - Bouda toont het dagelijks leven van de inheemse etnische groepen met indrukwekkende foto's
Met zijn indrukwekkende foto's geeft Ferhat Bouda ons een inzicht in het dagelijks leven van de inheemse etnische groepen in Noord-Afrika. De Algerijnse fotograaf documenteert al meer dan tien jaar het dagelijks leven van de Imazighen. De nomadische gemeenschappen staan centraal in Bouda's werk. Hij laat zien hoe men leeft in tenten, grotten of riolen, hoe men de kost verdient op het land of op de vuilnisbelt, hoe men onderweg is op kamelen en motoren. Daarnaast zijn er vaak schimmige menselijke silhouetten die één lijken te zijn met de omgeving waarin ze leven. En toch evenzeer bedreigd, hetzij door klimaatverandering, politieke conflicten of andere redenen.
In de tentoonstelling FERHAT BOUDA. PHOTOGRAPHS AND DIARIES bevat beelden van het leven en overleven van kwetsbare culturen in Noord-Afrika en foto's uit Frankfurt am Main. Bouda toont de diversiteit van de Mainmetropool Frankfurt bij diverse politieke en culturele evenementen.
De tentoonstelling is te zien in Fotografie Forum Frankfurt van 18 maart - 22 mei 2022. U kunt alle informatie vinden op Fotografie Forum Frankfurt.
Kort profiel
Ferhat Bouda, geboren in 1976 in een Berberse familie in Algerije, studeerde fotografie in Frankrijk en Duitsland en is lid van het fotoagentschap Agence VU. Zijn foto-essays worden regelmatig gepubliceerd in internationale kranten en tijdschriften, waaronder Le Monde, Geo, The New York Times en Spiegel. Zijn werk is tentoongesteld in talrijke fotofestivals.
2017 ontving hij een beurs van de Hessische Kulturstiftung. In 2020 werd hij vereerd met de Ellen Auerbach Fellowship for Photography van de JUNGE AKADEMIE/Akademie der Künste, Berlijn. De FFF-tentoonstelling FERHAT BOUDA. PHOTOGRAPHS AND DIARIES werd ondersteund door deze beurzen.
Ferhat Bouda in een video interview over zijn "Foto's & Dagboeken" tentoonstelling
NOG 3 VRAGEN AAN FERHAT BOUDA
Hoe ben je eigenlijk in de fotografie terecht gekomen?
Ik ontdekte de fotografie in Parijs in 2001. In Parijs leerde ik één keer per week fotografie op een school, ook in de donkere kamer. En vanaf 2010 ben ik gestopt met alle andere banen en sindsdien noem ik mezelf fotograaf. Fotografie is voor mij een verbintenis. Frankfurt heeft me veel geholpen: Toen ik hier kwam, ontdekte ik het Fotografie Forum Frankfurt (FFF) en nam ik deel aan veel workshops, bijvoorbeeld met Anders Petersen, Stanley Green en Antoine d'Agata. Zij hebben me veel geholpen. Ik wilde al fotograaf worden in de periode 2006-2010, maar ik had de moed niet. Toen ik deze fotografen ontmoette in de workshops, vond ik eindelijk de moed.
Omdat ik graag in de donkere kamer zit en mijn beelden zelf ontwikkel, fotografeer ik nog steeds veel in zwart-wit.
Hoe heeft uw geboorteland Algerije uw werk beïnvloed?
Sinds ten minste 2010 tot vandaag werk ik in het Berberse of Amazigh-thema. De Amazigh zijn het inheemse volk van Noord-Afrika, ze leven in Marokko van de Noord-Atlantische Oceaan tot Siwa. Het zijn de laatste Berbers in Noord-Afrika of Egypte. Het is een volk met een eigen taal en cultuur met verschillende religies. Ik ben zelf Berber en heb de taal in mijn dorp van mijn moeder geleerd. Op school moest ik Frans en Arabisch leren. Dat was normaal voor mij, maar mettertijd besefte ik dat het verkeerd was, want het is ook belangrijk voor een kind om zijn moedertaal te leren. Zo kwam ik op het idee dat ik iets moest doen. De reden waarom ik foto's neem is eigenlijk een lang verhaal en heel persoonlijk. Mijn grootmoeder heeft alles gedaan voor de vrijheid en tegen het kolonialisme. In het algemeen hebben vrouwen altijd een grote rol gespeeld in onze cultuur omdat zij de ruggengraat vormen van deze samenleving en cultuur. Op een dag mocht mijn grootmoeder niet meer werken en sindsdien zit ze thuis voor de televisie en kijkt ze alleen naar films in het Frans of Arabisch, die ze niet verstaat. Zij heeft alles gedaan voor haar vrijheid en vandaag kan zij geen film in haar moedertaal bekijken of op de radio beluisteren. Daaruit ontstond het idee om iets in Algerije te doen en zo besloot ik naar Frankrijk te gaan om film te studeren en voor mijn grootmoeder een film in haar taal te maken, maar helaas is daar niets van terechtgekomen. Wel heb ik in 2011 mijn eerste tentoonstelling in Algerije gehad. Daar exposeerde ik mijn werk uit Mongolië en achteraf dacht ik, fotografie is ook een taal. Mijn oma zag dat en begreep het. Daar was ik heel blij mee en het was voor mij ook een soort film, een taal die overal begrepen wordt.
Welk advies zou je willen geven aan amateurfotografen?
Mijn advies aan amateurs, of als iemand begint met fotografie, is om te beginnen met je familie. Of met een onderwerp van je hart. Niet zomaar een onderwerp omdat daar iets gebeurt en ik er een cover of een publicatie van maak. Voor mij is het heel belangrijk om niet aan een publicatie te denken. We moeten beginnen met vertrouwen, ook vertrouwen in onszelf. En ook de anderen moeten vertrouwen in ons hebben. En het is ook belangrijk dat we veel tijd nodig hebben. Veel tijd voor de onderwerpen en tijd om te fotograferen. Soms gaan we op reis en hebben we nog niets gedaan en hebben we een tweede reis nodig, een derde reis, een vierde reis. Als ik zelf fotografeer, wil ik geen grenzen stellen aan wanneer het project af is.
