Ongebruikelijke perspectieven met Mika Volkmann

Kunt je ons iets vertellen over hoe je in de fotografie terecht bent gekomen?

Ik werd al heel vroeg fotograaf. Mijn vader was fotograaf en zo kreeg ik op 18-jarige leeftijd de kans om een testfoto te maken voor een kleine plaatselijke krant. Mijn vader leende me zijn camera en vergezelde me de eerste twee weekenden. Ik had nog geen ervaring, maar het leek me een geweldig idee om relatief gemakkelijk geld te verdienen. En zo gingen er natuurlijk een paar dingen mis. Bij één evenement waren alle auto’s op de achtergrond van het sportveld scherp door een verkeerde scherpstelling, maar de spelers zelf niet. Of de foto’s waren onder- of overbelicht. Maar mijn vader, zelf een autodidact fotograaf, zei “doe het gewoon” en “leer van je fouten”. Toen was het nog analoog, maar zelfs met een digitale scanner was het werk nog een echt ambacht. En dus was ik des te trotser op een goed resultaat. Ook toen al was mijn onderwerp sport, waar ik tot op de dag van vandaag erg aan gehecht ben. Toen ik naar Keulen verhuisde om sport te studeren, specialiseerde ik me in sportfotografie en fotografeerde daarna voornamelijk professionele sport.

Foto: Mika Volkmann

Vertel eens iets over je foto's. Wat is je speciale interesse? Hoe kies je de kleuren, compositie, thema's etc.?

Als fotograaf en fotojournalist probeer ik mijn foto’s naast de gebruikelijke persfoto’s ook een esthetisch tintje te geven. Veel mensen die ik ken zeggen... “Ik vind je sportfoto’s mooi, ook al ben ik verder niet geïnteresseerd in sportfoto’s”. Ik weet niet eens waar ik naar op zoek ben. Na verloop van tijd wordt het zien en maken van foto’s zo’n tweede natuur dat je eigenlijk niet meer op een andere manier kunt fotograferen. Ik ben zeker geïnteresseerd in compositie, kleuren, licht en soms een bepaalde grap.

Via de gebruikelijke sporten kwam ik ook in aanraking met gehandicaptensport, wat me echt is bijgebleven. Ik vind de sport gewoon interessant en spannend. De mensen zijn nog steeds benaderbaar en hun verhalen en prestaties inspireren me. Dit bracht me ook op het idee om me meer bezig te gaan houden met sportverslaggeving, of het nu gaat om een oude schermschool in Parijs of de schaatser naast me of vrouwen die rugby spelen. Maar gewoon verhalen vertellen die je misschien niet op je scherm hebt. Tijdens Corona had ik genoeg tijd om een idee te realiseren dat ik al heel lang van plan was. Ik wilde voetbalvelden in vogelvlucht bekijken. Als kind al was ik gefascineerd door de verschillen die hier bestaan. Een drone is de perfecte manier om de diversiteit te laten zien. Kleur, vorm, omgeving, textuur en ontwerp worden zichtbaar, wat je van onderaf niet kunt vastleggen.

Foto: Mika Volkmann

Waar komt deze interesse vandaan?

Ik denk dat de interesse voortkomt uit de nieuwsgierigheid die in je zit. Ik ben geïnteresseerd in verhalen en de mensen die ze beleven. Ik vind het altijd leuk om in nieuwe werelden te duiken en inzicht te krijgen.

Wat inspireert je?

Meestal zijn het de mensen om me heen. Dit schept automatisch mogelijkheden voor nieuwe, spannende verhalen. Natuurlijk word ik ook geïnspireerd door het werk en de beelden van andere fotografen.

Foto: Mika Volkmann

Hoe raak je geïnspireerd? En wat inspireert je het meest? Films, boeken of tijdschriften? Of wat je omringt? 

Ook al irriteer ik me er soms aan, haha, ik haal wel veel inspiratie van Instagram. Maar ook vaak door mijn verbeelding, de natuur, kunsttijdschriften of kunstboeken. Ik vind het ook altijd geweldig als ik afgedrukte foto’s van vrienden of familieleden tegenkom. Ik kijk iets langer naar afgedrukte foto’s dan naar een digitale afbeelding.

Foto: Mika Volkmann

Wat zijn je plannen voor de rest van de dag?

Ik ga foto’s bewerken van de laatste EK-wedstrijd van Duitsland en dan later naar het afstudeerfeest van mijn zoon.

Wat moeten we nog meer over je weten?

Ik ben 42 jaar, geboren in Giessen, woon in Keulen. Ik ben freelance fotograaf. Ik houd nog steeds van tekenen, sporten en me opladen in de natuur.