Interview met Delphine Diallo in Arles

Delphine, hoe bent u met fotografie begonnen?

Ik ben oorspronkelijk opgeleid als grafisch ontwerpster. Ik heb als artistiek directrice gewerkt in een productiemaatschappij voor special effects, maar ook in de muziekproductie en in verschillende commerciële formats in de reclamewereld. Hierdoor heb ik de visuele wereld kunnen ontdekken en ook kunnen begrijpen wat het oog aantrekt.

Uw werk kan beschouwd worden als fotografisch activisme - wanneer/hoe heeft u voor het eerst de impact van uw werk ervaren?

Ik vind het belangrijk en interessant in mijn werk om een standpunt in te nemen over maatschappelijke kwesties. Ik zou mijn werk niet kunnen doen als ik die missie - of liever richting - niet nastreefde. De idee van mijn werk is om de aanwezigheid van en de visie op de vrouw te variëren, voorbij het objectbeeld dat tot nu toe door de fotografische industrie werd uitgedragen. In die zin omschrijf ik mezelf inderdaad als een activiste. In Arles kan ik het effect van mijn werk op het publiek al merken. Veel vrouwen komen naar mij toe en nemen de tijd om te praten. Mijn werk opent het gesprek onder vrouwen en in de maatschappij om vrouwen anders voor te stellen. Dit is zeer positief.

"Ik maak geen foto's - ik geef foto's" is een prachtige zin van u die u gaf in een interview. Hoeveel tijd besteedt u aan een portretsessie? Hebt u routines die het model op haar gemak stellen? 

De manier waarop ik mijn portretten maak is als volgt: alles gebeurt thuis in mijn atelier. Ik nodig een vrouw bij mij thuis uit, bied haar thee, fruit en bloemen aan om een energie te scheppen die haar op haar gemak stelt. Zodra zij zich op haar gemak voelt, stel ik haar vragen over haar leven, bouw haar zelfvertrouwen op en geef haar vooral de ruimte om zich uit te drukken. Wij besteden meer tijd aan praten dan aan foto's maken. Dit is mijn techniek. De foto is het eindresultaat van een moment dat ik met een stralende vrouw doorbracht. Aan het eind van deze ontmoeting vraag ik haar of zij er klaar voor is en of zij ermee instemt dat ik haar fotografeer. Op die manier geef ik haar het licht terug dat zij mij toevertrouwde.

U fotografeert toch nog met film, niet? Waarom doet u dat? Is de aanpak anders en/of is het meer voor de beeldkwaliteit?

Lange tijd was ik "verslaafd" aan film vanwege de kwaliteit van de resultaten en de unieke sensaties die het gaf. Ik wilde controle krijgen over deze digitale wereld, die soms te kleurrijk, te levendig en te ingewikkeld lijkt. Daarom ben ik lange tijd in zwart-wit gebleven. Ik heb uiteindelijk mijn eigen technieken ontwikkeld om dezelfde sensaties ook in het digitale te vinden. Nu gebruik ik alle nieuwe en oude media die ik tot mijn beschikking heb, zowel analoog als digitaal, fotografie en collage.

Hoe zouden deze artefacten in de tentoonstelling "Gouden Eeuw" de manier waarop u vrouwen afbeeldt veranderd kunnen hebben?

In mijn werk is er veel vrijheid. Wat het verhaal van het masker ook moge zijn, ik kies ervoor om mee te spelen. Het spel is om het masker op een andere manier in beeld te brengen. Ik hoef niet per se te weten hoe het er vroeger uitzag. Ik laat ruimte voor herinterpretatie.

De voorwerpen verwijzen toch naar een overgangsritueel, vooral dat van de adolescentie en de overgang naar de volwassenheid, nietwaar? Hoe brengt u deze overgang in verband met de geschiedenis van de vrouw?

Het overgangsritueel in de Afrikaanse traditie is zeer belangrijk. Dat begint al bij de geboorte, wanneer het kind in de fysieke wereld aankomt, gewoonlijk door het hoofd te scheren, het te baden, grigris aan te doen, het te beschermen. In de adolescentie worden meisjes en jongens voorbereid om verantwoordelijkheden op zich te nemen eens ze volwassen worden. Bij elke afslag moet er een verantwoordelijkheid worden genomen. Dit zijn tradities die wij in onze westerse maatschappij verloren hebben. Het overgangsritueel symboliseert de overgang naar een ander stadium van bewustzijn. In mijn werk laat ik ze het wapen opnemen: het overgangsritueel van de archetypische krijgersvrouw in mij. Dat betekent dat het een kracht is waarin ik mij op een bepaalde manier uit, die overeenkomt met mijn identiteit, met mij als vrouw, en niet als meisje. Ik neem vandaag de verantwoordelijkheid voor het feit dat ik een vrouw ben, maar ook voor het feit dat ik een geschiedenis meedraag en de geschiedenis van mijn voorouders draag. Het overgangsritueel impliceert een verantwoordelijkheid tegenover zowel het verleden als het heden om een positieve toekomst voor de mensheid voor allen te ontwikkelen. Mijn rol als vrouwelijke krijger is om het verhaal van de Afrikaanse vrouw of vrouw van Afrikaanse afkomst visueel te vertellen. Ik voel dat ik hiervoor geboren ben. Het overgangsritueel doet ons aanvaarden wie wij zijn.